Przeniesienie - przeciwprzeniesienie czy manipulacja?

Drogi Terapeuto!

Konferencja już się skończyła warto więc chyba powrócić na bloga i dalej zająć się rozważaniami nad dostrojeniem i regulacją. ;)

Myślę, że trzeba pisać na ten temat i przyglądać mu się z różnych stron dla spokoju ducha wielu rodziców.

Konferencja w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie ...

PROGRAM

W ramach Konferencji wykład i warsztaty:

Model i standardy diagnozy dzieci

 z posttraumatycznymi zaburzeniami rozwojowymi

(info ze strony głównej NSLT)

Dostrojenie, regulacja i inne dziwne pojęcia

Drogi Terapeuto!

Piszesz o bardzo ważnych sprawach. 

Każda matka, nie tylko adopcyjna, musi się do swojego dziecka dostroić. Każda też musi się tego dostrojenia nauczyć! Podobnie jest z samym dzieckiem, ono też się uczy!  W zdrowo funkcjonującej rodzinie biologicznej proces ten często przebiega bardzo naturalnie i zupełnie niezauważalnie.

O zabawie ... bardzo poważnie

Droga mamo :)

Napisałaś:

Istoty ludzkie (i nie tylko!) są tak stworzone, że potrafią same sobie pomagać! Nasza rola jako rodziców powinna koncentrować się więc w pierwszej kolejności na bacznej obserwacji spontanicznej zabawy i spontanicznych ruchów dziecka. Dopiero później na kreowaniu i organizowaniu zabaw wspomagających wczesne braki związane z zaspokajaniem jego potrzeb ruchowych.

Myślę, że ten tekst (słowa "obserwuj" i "spontanicznie" :) ) powinien sobie każdy rodzic powtarzać jak mantrę. 

Zabawa

Drogi Terapeuto :)

Ogień to, jak piszesz, przede wszystkim energia, a z energią u dzieci najlepiej poradzi sobie ZABAWA i RUCH. Prawda stara jak świat i nie trzeba do niej chyba nikogo przekonywać.

Od pożaru do ... elektrowni :)

Droga Mamo :)

Czytając Twój post o "mamie strażaku", gaszącym pożary :) uprzytomniłem sobie jaka to trafna metafora, zresztą często obecna w codziennym życiu. 

Bo przecież w sumie chodzi dokładnie o to, żeby pożarów nie było a jeśli już będą, to żeby je ugasić w sprawnej, dobrze zorganizowanej akcji a nie w ramach popisów bohaterstwa i poświęcenia.

Mama - ratownik

Drogi Terapeuto,

rozśmieszyłeś mnie tym porównaniem do ratownika i przypomniały mi się ulubione wierszyki moich dzieci.

"Mają tu strażacy
samochód czerwony".*

Czasami bardzo potrzebny aby móc wywieźć towarzystwo do lasu albo na jakieś inne odludzie, z dala od męczącej cywilizacji. Las, przyroda, spokój...

Dalej o bezpieczeństwie ... i o uśmiechu ... :)

Droga Mamo :)

Olechnowicz wyprzedziła swoja epokę o tyle dziesięcioleci, ze czasem trudno to do końca ogarnąć. 

W "gotowości do uśmiechu" o której piszesz, zawiera się przecież tyle znaczeń. Cała współczesna neurobiologia :)

No i to BEZPIECZEŃSTWO do którego się ciągle odwołujemy. Nie odpowiesz na subtelny, właściwie niewidoczny uśmiech swojego dziecka jeśli ... nie będziesz się czuć bezpiecznie. Nie odpowiesz bo po prostu go nie zauważysz.

POCZUCIE BEZPIECZEŃSTWA

Drogi Terapeuto,

myślę nad tym co napisałeś ostatnio, że "to z POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA wynika późniejsza tak potrzeba jak i zdolność do eksploracji" i doszłam do trochę dziwnego wniosku.

Bezpieczeństwo jest tak oczywistą sprawą, że najczęściwej się o nim wspomina i szybko przechodzi do następnego tematu...

Niedoceniana wartość ... BEZPIECZEŃSTWA

Droga Mamo :)

Napisałaś:

"Czy wiesz o tym, że w pierwszym okresie życia dziecka* 95% wysyłanych do niego przez matkę sygnałów to sygnały POZYTYWNE? Później, gdy dziecko zaczyna przemieszczać się samodzielnie, te proporcje się odwracają!"

Tak i to jest niesamowite. Ten okres zanim dziecko zacznie raczkować i dzięki temu zyskuje możliwość eksploracji świata ... i bezpiecznych powrotów do mamy, jest okresem "ładowania akumulatorów" na całe życie. 

To dzięki  tym kilku miesiącom, dziecko zdobywa elementarne kompetencje autoregulacyjne. W dalszej konsekwencji - ufność i wiarę w to, że świat jest fajnym miejscem do życia.  I dzieje się tak właśnie dzięki temu, że te 95 % sygnałów to w istocie sygnały BEZPIECZEŃSTWA. To z POCZUCIA BEZPIECZEŃSTWA wynika późniejsza tak potrzeba jak i zdolność do eksploracji.

SIŁA RELACJI ... jakość SPOKOJU

Drogi Terapeuto,

napisałeś:

"...jakość dostrojenia i naturalna zdolność do odzwierciedleń w relacji "obca" matka - "obce" dziecko jest poczatkowo na "takim sobie" poziomie."

a mnie zatrzymała myśl:
Czy wiesz o tym, że w pierwszym okresie życia dziecka* 95% wysyłanych do niego przez matkę sygnałów to sygnały POZYTYWNE? Później, gdy dziecko zaczyna przemieszczać się samodzielnie, te proporcje się odwracają!  

* tak ok. 9-10 pierwszych miesiecy, zależnie od tego kiedy dziecko nauczy się raczkować

I nie myślę o tym zjawisku w kategoriach dobrze - źle. Widocznie tak nas natura uformowała, że w normalnych warunkach dajemy sobie radę z tą zmianą.

7 Mitów o adopcji - MIT DRUGI

Mit drugi:

Dziecko* szybko adaptuje się do życia w nowej rodzinie
i jeśli ma dobrą opiekę, jego dalszy rozwój przebiega bez zakłóceń.
* najczęściej myślimy tu o dzieciach młodszych w wieku do 3 lat.

Ten mit moglibyśmy nazwać również "Mitem Grzecznego Dziecka".

Żeby zrozumieć dynamikę rozwoju dziecka w nowej rodzinie trzeba odwołać się do zjawiska, które jest w Polsce prawie nieznane. Do wspominanej już uprzednio DYSOCJACJI.

Bardzo pięknie sygnalizuje problem, plakat tegorocznej berlińskiej konferencji ESTD
- Europejskiego Towarzystwa Traumy i Dysocjacji. 

  

"There are many walls to take down - on the way to integration"
Jest wiele murów do zburzenia na drodze do integracji

SIŁA SPOKOJU ... jakość RELACJI

Droga Mamo :)

Oczywiście masz rację - trzeba nad soba pracować, trzeba się rozwijać. To truizm, ale dla opiekuna dziecka ado to jak czyste powietrze i zdrowa woda. 

I oczywiście najlepsze jest wszystko to, co odwołuje sie do bardzo biologicznych procesów, do harmonii (homeostazy :) ), integracji etc. I czymś takim jest z pewnością także joga, polecana
( na bazie wielu badań) przez środowiska naukowców i praktyków zajmujacych się traumą.

Ale ja chciałbym tutaj i teraz zwrócić Twoją uwagę na coś innego. 

Znowu na RELACJĘ - na interakcje i dostrojenie będące jej podstawą.

SIŁA SPOKOJU

Drogi Terapeuto :)

Wytrzymać... wytrzymać... wytrzymać...

Ale co to tak właściwie znaczy? Nie reagować? Stać i patrzeć z boku? Udawać, że nie widzę? A może samemu zdysocjować?

Niby wiem, że dzieci, które przeżyły zbyt wiele nie postępują "specjalnie", one nie "prowokują" i nie "przekraczają stawianych im granic". One postępują tylko w prosty i logiczny rozwojowo sposób, zgodny z wyuczonymi strategiami przetrwania. Strategie te są zaś nabytymi, wyuczonymi sposobami komunikowania się takiego dziecka z otoczeniem. Z tego poziomu wszelkie rodzicielskie apele do dziecięcego rozsądku, mające na celu zmianę zachowania, wydają się być bezużyteczne.* Takie znane wszystkim "...jak grochem o ścianę".

BIOLOGIA, PARADOKSY, WOJOWNIK ...

No to nam się Droga Mamo, poukładało w całkiem sensowną całość :)

1. Jak w adopcji "dorównać" biologicznej relacji matki z dzieckiem?

2. Dlaczego "im gorzej tym lepiej"?

3. Dlaczego lepszy "Wojownik" niż "Grzeczne Dziecko" ? 

Rozstańmy się na chwilę z górnolotnymi, skomplikowanymi (a więc łatwymi do podważenia) wyrafinowanymi duchowo teoriami, wizjami i "prawdami" ... 

Popatrzmy na problem tylko i wyłacznie w kategoriach, które sa udowadnialne empirycznie, i to na bazie twardych dowodów ... takich bardzo twardych - liczby, komputer, neuroobrazowanie.

WOJOWNIK

Drogi Terapeuto!

Pytasz:

"Których rodziców/opiekunów ocenimy jako kompetentnych?"

Jak sam piszesz, nie ma dróg na skróty...

Byłam kiedyś na szkoleniu u pewnego starszego już Profesora, rodzica adopcyjnego z długoletnim doświadczeniem. Na sali mnóstwo wystraszonych rodziców a on zaczął swój wykład pytaniem:

"Czy podczas rodzinnego spaceru, Państwa dziecko idzie przodem czy raczej wlecze się z tyłu?"

Ludzie zaczęli trochę szemrać ale Profesor z uśmiechem na twarzy dodał: "Gdyby szło ono razem z wami nie siedzielibyście teraz na moim wykładzie!"

KOSMICZNE PARADOKSY - "1. Im gorzej tym lepiej!"

Przypomnijmy zdanie:

Dostosowanie "na skróty" jest dla dziecka toksyczne.

OK, Jakoś da się taką logikę zaakceptować. Określenie "na skróty" sugeruje rodzaj fuszerki ;) ... więc może faktycznie racje mają ci, którzy zachecają, żeby się nie śpieszyć. Niech dziecko SAMO zdecyduje w jakim tempie chce się dostosować, przystosować, pogodzić z regułami nowego domu = nowego świata.

Ale idźmy dalej "pod prąd".

CZY JESTEŚ MAMO BEZ SZANS ? ...

Droga Mamo Adoptusia :)

Pytasz o procesy niezwykle skomplikowane i stawiasz mnie przed nie lada wyzwaniem. Bo co innego wiedzieć i stosować a co innego wytłumaczyć JAK TO DZIAŁA.

Ale się zmobilizuję i spróbuję :) 

Sama myśl przewodnia do odpowiedzi na Twoje trudne pytanie jest w miarę prosta:

NIE MA DRÓG NA SKRÓTY

CZY JESTEM BEZ SZANS - procesy biologiczne

Drogi Terapeuto

Czytając Twój piekny wykład o biologii jaka łączy matkę z jej dzieckiem poczułam sie bez szans.

Zastanawiam się czy możliwe jest uruchomienie podobnych biologicznych procesów w stosunku do niebiologicznego dziecka. Czy mogą one pojawić sie samorzutnie, czy może trzeba się ich nauczyć?
Co musi się ze mną i we mnie stać abym mogła być matką nie tylko na podstawie postanowienia sądu ale całą sobą?

MIT PIERWSZY – CZEKAJAC NA ADOPCJE

Drogi Terapeuto

Adopcja jest trawającym kilka lat procesem. Kandydaci na rodziców adopcyjnych zgłaszają się do wybranego przez siebie Ośrodka Adopcyjnego gdzie są poddawani testom psychologicznym i uczestniczą w różnego rodzaju szkoleniach. Po ich zakończeniu i pozytywnej ocenie pracujących w OA specjalistów, dostają tzw. kwalifikacje. Są więc, w przeciwieństwie do większości „zwykłych rodziców”, rodzicami wyszkolonymi.

Ale czy wystarczająco dobrze?

MIT PIERWSZY - ŚRODKI ZARADCZE

Co w takim razie powinnismy zrobić, aby nie ulec potędze MITU i aby nasza adopcja była odpowiedzialna i bezpieczna dla nas i dla naszego Adoptusia/Kosmity?

Droga Mamo Adoptusia :)


To co wg mnie jest kluczowe:

A. WIEDZA O ADOPCJI I ZWIĄZANYCH Z NIĄ PROBLEMACH

1. Dowiedzieć się jak najwięcej o dynamice adopcji, o zaburzeniach posttraumatycznych o dynamice procesów przywiązaniowych, o źródłach ew. zaburzen i deficytów dziecka.
Nie bać się! 

7 mitów o adopcji - MIT PIERWSZY

Mit pierwszy
Adopcja bardzo małego* dziecka zapobiega problemom.

* prosto ze szpitala, kilka tygodni czy miesięcy od urodzenia etc.

To mit ugruntowany i upowszechniany tak przez rodziców jak i specjalistów. Jego źródłem jest niezrozumienie dynamiki procesów przywiązaniowych - dynamiki interakcji w diadzie matka/dziecko.
Jeśli zgodzisz się ...

Droga mamo :)

... że jest to mit powszechnie obecny to postaram sie o ...

Kosmita czy Adoptuś c.d.

Droga Mamo Adoptusia :)

Nie każde adoptowane dziecko musi być Kosmitą.

I chyba trzeba zacząć od opowiedzenia KIM jest Kosmita.

Kosmita - w moim rozumieniu - to dziecko spełniające kryteria DTD (Developmental Trauma Disorder - posttraumatyczne zaburzenia rozwojowe)*, lub zbliżone do nich (np. na skutek skrajnych zaniedbań czy skrajnego zakłócenia relacji z matką).

Powitanie

Ten blog będzie o adopcji jaką być powinna.

A jaką najczęściej nie jest.

O tym jak powinna być przygotowana i przeprowadzona. 
I o Kosmitach - Adoptusiach ...